Çığlık’ın Yankısı - Rusça Hikaye

Эхо Крика

Он стоял перед картиной, которую знал с детства. Но знать — не значит понимать. В детстве он думал, что это просто странный человек, закричавший на мосту. Теперь он знал: это не крик — это эхо.

Линии были волнистыми, как звук, растянутый в воздухе. Цвета — будто сожжённые. И лицо — без времени. Не старое, не молодое. Не мужское, не женское. Только ужас. Чистый, прозрачный, почти тихий.

Он смотрел на картину долго. Его не интересовало имя художника. Только чувство. Это было не изображение, а зеркало. Он видел в нём не кого-то. Себя.

Мир за спиной фигуры был слишком ярким, слишком напряжённым. И в этом было странное спокойствие. Как будто сам воздух кричал вместо героя.

Он закрыл глаза. И в голове всё равно остался тот образ. Руки у ушей. Открытый рот. Волны. Пустота.

Когда он вышел из зала, город показался тише. Но тишина больше не пугала. Она напоминала: каждый несёт свой крик. Внутри. И не всегда он должен быть слышен, чтобы существовать.

Eho Krika

On stoyal pered kartinoy, kotoruyu znal s detstva. No znat’ — ne znaçit ponimat’. V detstve on dumal, çto eto prosto strannıy çelovek, zakriçavşiy na mostu. Teper’ on znal: eto ne krik — eto eho.

Linii byli volnistımi, kak zvuk, rastyanutıy v vozduhe. Tsveta — budto sojjonnyye. İ litso — bez vremeni. Ne staroye, ne molodoye. Ne mujskoe, ne jenskoye. Tol’ko ujas. Çistıy, prozraçnıy, poçti tihiy.

On smotrel na kartinu dolgo. Yego ne interesovalo imya hojujnika. Tol’ko çuvstvo. Eto bylo ne izobrajeniye, a zerkalo. On videl v nyom ne kogo-to. Sebya.

Mir za spinoy figury byl slişkom yarkım, slişkom napryajennım. İ v etom bylo strannoye spokoystviye. Kak budto sam vozduh krikal vmesto geroya.

On zakrıl glaza. İ v golove vsyo ravno ostalsya tot obraz. Ruki u uşey. Otkrytyy rot. Volnı. Pustota.

Kogda on vışel iz zala, gorod pokazalsya tişye. No tişina bol’şe ne pugala. Ona napominala: kajdıy nesyot svoy krik. Vnutri. İ ne vsegda on doljen byt’ slišen, çtoby susçestvovat’.

Çığlık’ın Yankısı

Çocukluğundan beri bildiği bir tablonun önündeydi. Ama bilmek, anlamak değildi. Çocukken bu, köprüde çığlık atan garip bir adamdan ibaretti. Şimdi biliyordu: bu bir çığlık değil, yankıydı.

Çizgiler ses dalgası gibi kıvrıktı. Renkler sanki yanmıştı. Ve yüz… zamansızdı. Ne yaşlı, ne genç. Ne kadın, ne erkek. Sadece korku. Saf, şeffaf, neredeyse sessiz bir korku.

Uzun süre baktı tabloya. Ressamın adıyla ilgilenmiyordu. Sadece hissiyle. Bu bir resim değil, bir aynaydı. Başkasını değil, kendini görüyordu.

Figürün arkasındaki dünya fazla parlaktı, fazla gergindi. Ve tam da bu yüzden, tuhaf bir huzur vardı. Sanki çığlığı atan kişi değil, havaydı.

Gözlerini kapattı. Ama o görüntü hâlâ aklındaydı. Eller kulaklarında. Açık bir ağız. Dalgalar. Boşluk.

Müzeden çıktığında şehir daha sessiz gelmişti. Ama bu kez sessizlik onu korkutmuyordu. Hatırlatıyordu: herkes içinde bir çığlık taşır. Ve o çığlık, duyulmasa da vardır.

Şimdi Öğrenme Zamanı!

Русский	Okunuşu	Türkçesi
крик	krik	çığlık
эхо	eho	yankı
тишина	tişina	sessizlik
страх	strah	korku
пустота	pustota	boşluk
зеркало	zerkalo	ayna
фигура	figura	figür
волна	volna	dalga
воздух	vozduh	hava
чувство	çuvstvo	his