Vladivostok’a Giden Tren - Rusça Hikaye

Поезд До Владивостока

Он сел в поезд утром, в Москве. Впереди — семь дней пути, тысячи километров, сотни станций. Он знал: это будет не просто путешествие. Это будет переход.

Окно рядом — как экран. За ним — сменяющиеся пейзажи. Сначала — города. Потом — поля. Леса. Озёра. Горизонт, который всё время ускользал.

В купе — тишина. Иногда — чай в подстаканнике, хруст печенья, шелест страниц. Люди не говорили много. Каждый был внутри себя.

Он не спешил. Он не отвлекался. Он смотрел. Он слушал. Вагон двигался, но он стоял на месте — в мыслях.

Станции были как главы. Короткие остановки, длинные размышления. Где-то он вышел на минуту. Увидел старый вокзал, почувствовал запах угля. Всё казалось знакомым, и в то же время — новым.

На пятый день он начал писать. Не текст, не письмо — просто строки. Мысли. Впечатления.

Когда поезд вошёл во Владивосток, он почувствовал не конец. А начало. Потому что иногда, чтобы прийти к себе, нужно проехать через всю страну.

Poezd do Vladivostoka

On sel v poezd utrom, v Moskve. Vperedi — sem’ dney puti, tısyaçi kilometrov, sotni stantsiy. On znal: eto budet ne prosto puteşestviye. Eto budet perehod.

Okno ryadom — kak ekran. Za nim — smenyayuşçiesya peyzaji. Snaçala — goroda. Potom — polya. Lesa. Ozyora. Gorizont, kotoryy vsyo vremya uskol’zal.

V kupe — tişina. İnogda — çay v podstakannike, hrust peçenya, şelest stranits. Lyudi ne govorili mnogo. Kajdıy byl vnutri sebya.

On ne speşil. On ne otvlekalsya. On smotrel. On sluşal. Vagon dvijelsya, no on stoyal na meste — v mıslyah.

Stantsii byli kak glavy. Korotkiye ostanovki, dlinnyye razmyşleniya. Gde-to on vışel na minutu. Uvidel stariy vokzal, poçuvstvoval zapah uglâ. Vsyo kazalos’ znakomım, i v to je vremya — novım.

Na pyatıy den’ on naçal pisat’. Ne tekst, ne pismo — prosto stroki. Mısli. Vpeçatleniya.

Kogda poezd voşyol vo Vladivostok, on poçuvstvoval ne konets. A naçalo. Potomu çto inogda, çtoby priyti k sebe, nujno proehat’ çerez vsü stranu.

Vladivostok’a Giden Tren

Trene sabah bindi, Moskova’da. Önünde yedi gün, binlerce kilometre, yüzlerce istasyon vardı. Biliyordu: bu sadece bir seyahat olmayacaktı. Bu bir geçiş olacaktı.

Yanındaki pencere bir ekran gibiydi. Dışarıda sürekli değişen manzaralar. Önce şehirler… sonra tarlalar, ormanlar, göller… ve hep uzaklaşan bir ufuk çizgisi.

Kompartımanda sessizlik hâkimdi. Bazen bir bardakta çay sesi, bisküvi çıtırtısı, sayfa hışırtısı. İnsanlar çok konuşmuyordu. Herkes kendi içindeydi.

Acele etmiyordu. Dikkatini dağıtmıyordu. Bakıyordu. Dinliyordu. Tren ilerliyordu ama o düşüncelerinde hep aynı yerdeydi.

Her istasyon birer bölüm gibiydi. Kısa duraklamalar, uzun düşünceler. Bir yerde birkaç dakika indi. Eski bir tren garı gördü, kömür kokusunu duydu. Her şey tanıdık gibiydi, ama yine de yepyeniydi.

Beşinci gün yazmaya başladı. Ne bir metin, ne bir mektup — sadece satırlar. Düşünceler. İzlenimler.

Tren Vladivostok’a vardığında sonu değil, başlangıcı hissetti. Çünkü bazen, kendine varmak için bir ülkeyi boydan boya geçmek gerekir.

Şimdi Öğrenme Zamanı!

Русский	Okunuşu	Türkçesi
поезд	poezd	tren
станция	stantsiya	istasyon
окно	okno	pencere
путешествие	puteşestviye	yolculuk
мысль	mıs’l’	düşünce
глава	glava	bölüm (kitapta)
вокзал	vokzal	tren garı
впечатление	vpeçatleniye	izlenim
страна	strana	ülke
начало	naçalo	başlangıç