St. Petersburg’da Bir Sabah - Rusça Hikaye

Утро В Санкт-Петербурге

Город просыпался медленно. Мокрый асфальт блестел под серым небом, и в воздухе чувствовалась соль Невы. Улицы были почти пусты. Только редкие шаги и запах утреннего кофе из ближайшего киоска.

Он шёл вдоль канала, без спешки. Куда — было неважно. Важно было идти. Каменные мосты, старые фонари, отражения в воде — всё казалось частью одного длинного сна.

Проезжал трамвай, оставляя за собой лёгкий гул. Кошка перебежала дорогу и исчезла за аркой. На набережной — женщина кормила чаек. Все были заняты своим утренним делом, как будто играли в город без слов.

Он остановился у решётки моста и посмотрел на воду. Она текла, не торопясь, как сама жизнь здесь. Петербург не требовал слов. Он просто предлагал быть рядом, смотреть, чувствовать.

Он сделал глоток из термоса. Чай был горячим, но лёгким. Как это утро. Ни громким, ни ярким, но настоящим.

Он повернулся и пошёл дальше, оставляя за собой следы на мокром камне. И с каждым шагом ощущал: утро — это не просто начало дня. Это напоминание, что всё ещё возможно.

Utro v Sankt-Peterburge

Gorod prosıpalsya medlenno. Mokryy asfalt blestel pod serym nebom, i v vozduhe çuvstvovalas’ sol’ Nevı. Ulitsı byli poçti pustı. Tol’ko redkiye şagı i zapah utrennego kofe iz blyajayshego kioska.

On şyol vdol’ kanala, bez speşki. Kuda — bylo nevajno. Vajno bylo idti. Kamennıye mostı, starye fonari, otrajeniyа v vode — vsyo kazalos’ çastyu odnogo dlin­nogo sna.

Proyezjal tramvay, ostavlaya za soboy lyohkiy gul. Koşka perebejala dorogu i isçezla za arkoy. Na naberejnoy — jenşçina kormila çayek. Vse byli zanyaty svoim utrennim delom, kak budto igrali v gorod bez slov.

On ostanovilsya u reşyotki mosta i posmotrel na vodu. Ona tekla, ne toropyas’, kak sama jizn’ zdes’. Peterburg ne treboval slov. On prosto predlajal byt’ ryadom, smotret’, çuvstvovat’.

On sdelal glotok iz termosa. Çay byl goryaçim, no lyohkim. Kak eto utro. Ni gromkim, ni yarkim, no naçtoyaşim.

On povernulsya i poşyol dalje, ostavlaya za soboy sledı na mokrom kamne. İ s kajdım şagom oşçuşçal: utro — eto ne prosto naçalo dnya. Eto napominaniye, çto vsyo eşçyo vozmojno.

St. Petersburg’da Bir Sabah

Şehir yavaş uyanıyordu. Islak asfalt, gri gökyüzü altında parlıyordu. Havada Neva Nehri’nin tuzlu kokusu vardı. Sokaklar neredeyse boştaydı. Yalnızca birkaç adım sesi ve köşe başındaki büfeden gelen sabah kahvesi kokusu...

O, kanallar boyunca yürüyordu. Acele etmeden. Nereye gittiği önemli değildi. Önemli olan yürümekti. Taş köprüler, eski sokak lambaları, sudaki yansımalar — hepsi tek bir uzun rüyanın parçası gibiydi.

Yanından geçen bir tramvay hafif bir uğultu bıraktı. Bir kedi yolu geçti ve bir kemerin arkasında kayboldu. Nehir kıyısında bir kadın martılara ekmek veriyordu. Herkes kendi sabah işinde, kelimesiz bir şehir oyunundaymış gibi.

Bir köprünün demir parmaklıklarında durdu. Suya baktı. Su acele etmeden akıyordu. Tıpkı burada yaşam gibi. Petersburg söz istemiyordu. Sadece yanında durmanı, bakmanı, hissetmeni istiyordu.

Termosundan bir yudum aldı. Çay sıcaktı ama hafif. Tıpkı bu sabah gibi. Ne yüksek sesliydi ne parlak... ama gerçekti.

Geri döndü ve yürümeye devam etti. Islak kaldırım taşlarında adım izleri bırakarak. Her adımda biraz daha hissetti: Sabah, sadece bir günün başlangıcı değil… her şeyin hâlâ mümkün olduğunu hatırlatıyordu.

Şimdi Öğrenme Zamanı!

Русский	Okunuşu	Türkçesi
утро	utro	sabah
город	gorod	şehir
чай	çay	çay
набережная	naberejnaya	nehir kıyısı
мост	most	köprü
шаг	şag	adım
канал	kanal	kanal
отражение	otrajeniye	yansıma
воспоминание	vospominaniye	anı
возможность	vozmojnost’	olasılık, imkân