Rusya Volgograd’da Bir Köy'ün Doğallığı - Rusça Hikaye

Деревенская Тишина Под Волгоградом

Фуркан оказался в деревне почти случайно. Его поезд задержали, автобус отменили, и один знакомый предложил остаться на ночь у бабушки. Он согласился — не ожидая ничего, кроме простого ужина и деревянной кровати. Но утро изменило всё.

Деревня просыпалась не от машин, а от петухов. Воздух был сухой, но свежий. За окном — только поле, где паслись коровы. Деревянный забор, дорожка из травы и старые яблони, наклонённые от ветра.

Фуркан вышел на улицу и сел у колодца. Вокруг не было ни шума, ни спешки. Иногда шёл кто-то с ведром, кивал, шёл дальше. Всё было медленно. Даже тени двигались медленно.

Он заметил, как девочка в платке поливала огород, как собака спала у крыльца, как солнце ложилось на крышу дома. В этом было столько покоя, что он даже не открыл телефон.

Когда вечером пошёл дождь, он не спрятался. Он остался на крыльце и просто смотрел. И понял: иногда, чтобы почувствовать себя живым — нужно просто замедлиться.

Derevenskaya Tişina Pod Volgogradom

Furkan okazalsya v derevne poçti sluçayno. Yego poezd zaderjali, avtobus otmenili, i odin znakomy predlojil ostatsya na noç’ u babuşki. On soglasilsya — ne ojdavaya niçego, krome prostogo ujina i derevyannoy krovati. No utro izmenilo vsyo.

Derevnya prosıpalas’ ne ot maşin, a ot petuhov. Vozduh byl suhoy, no svejiy. Za oknom — tol’ko pole, gde paslis’ korovy. Derevyannıy zabor, doroçka iz travı i starıye yabloni, naklonennyye ot vetra.

Furkan vışel na ulitsu i sel u kolodtsa. Vokrug ne bylo ni şuma, ni speşki. Inogda şyol kto-to s vedrom, kival, şyol dal’şe. Vsyo bylo medlenno. Daje teni dvigalis’ medlenno.

On zameçal, kak devoçka v platke polivala ogorod, kak sobaka spala u krıl’tsa, kak solntse lojilos’ na kryşu doma. V etom bylo stol’ko pokoya, çto on daje ne otkrıl telefon.

Kogda večerom poşyol dojd’, on ne spryatalsya. On ostalsya na krıl’tse i prosto smotrel. İ ponyal: inogda, çtoby poçuvstvovat’ sebya jivım — nujno prosto zamedlitsya.

Rusya Volgograd’da Bir Köy'ün Doğallığı

Furkan köye neredeyse tesadüfen gelmişti. Treni gecikmiş, otobüs iptal olmuştu. Tanıdığı biri “babaannemlerin evinde kal istersen” deyince kabul etti. Sade bir akşam yemeği ve tahta bir yatak dışında pek bir şey beklemiyordu. Ama sabah her şeyi değiştirdi.

Köy horoz sesiyle uyanıyordu, araba gürültüsüyle değil. Hava kuruydu ama temizdi. Pencerenin dışında sadece bir tarla vardı; birkaç inek sessizce otluyordu. Tahtadan bir çit, otlardan oluşmuş patika ve rüzgârla eğilmiş yaşlı elma ağaçları.

Furkan dışarı çıktı, kuyu başındaki sıraya oturdu. Etrafta ne ses vardı ne acele. Arada bir elinde kovayla geçen bir köylü başıyla selam verir, yoluna devam ederdi. Her şey yavaştı. Gölgelikler bile yavaş hareket ediyordu.

Bir kız çocuğu başörtüsüyle bahçeyi suluyor, bir köpek basamakta uyuyordu. Güneş, evin çatısına uzanıyordu. Bu sade görüntülerde öyle bir huzur vardı ki, Furkan telefonu bile açmadı.

Akşamüstü yağmur yağmaya başladığında içeri kaçmadı. Evin sundurmasında oturdu ve sadece izledi. Ve anladı: bazen insanın yaşadığını hissetmesi için sadece yavaşlaması yeterliydi.

Şimdi Öğrenme Zamanı!

Русский	Okunuşu	Türkçesi
деревня	derevnya	köy
колодец	kolodets	kuyu
тишина	tişina	sessizlik
крыльцо	krıl’tso	sundurma
ведро	vedro	kova
собака	sobaka	köpek
дождь	dojd’	yağmur
поле	pole	tarla
яблоня	yablonya	elma ağacı
замедлиться	zamedlitsya	yavaşlamak