Petersburg’da Beyaz Geceler - Rusça Hikaye

Белые Ночи В Петербурге

Фуркан прилетел в Петербург в начале июня — именно тогда, когда ночь перестаёт быть ночью. Первое, что его поразило — это не архитектура, не каналы, не музеи. Это был свет. Мягкий, серебристый, бесконечный.

Город жил в особом ритме. Люди гуляли по набережным в два часа ночи, словно это обычный вечер. Трамваи звенели, кафе не закрывались. Казалось, никто не хотел ложиться спать. Даже ветер шептал не убаюкивающе, а зовущим голосом.

Он шёл вдоль Невы и смотрел, как мосты поднимаются над водой. На часах было три утра, но на небе — голубой оттенок. В этом странном времени между днями терялись мысли, растворялись тревоги.

На Дворцовой площади кто-то играл на скрипке. Звук плыл в воздухе, как свет — легко и без цели. И всё вокруг было не просто красивым — оно было правильным. Как будто город знал, что именно сейчас он самый живой.

Фуркан сел на скамейку и просто смотрел. Петербург не требовал слов, он просто был. И в этих белых ночах он почувствовал редкое — полное — присутствие.

Belye Noçi v Peterburge

Furkan priletel v Peterburg v naçale iyunya — imenno togda, kogda noç’ perestayët byt’ noçyu. Pervoye, çto yego porazilo — eto ne arkhitektura, ne kanalı, ne muzeyi. Eto byl svet. Myagkiy, serebristıy, beskoneçnıy.

Gorod jil v osobom ritme. Lyudi gulyali po naberejnım v dva çasa noçi, slovno eto obyçnıy veçer. Tramvai zveneli, kafe ne zakrıvalis’. Kazalos’, nikto ne hotel lojit’sya spat’. Daje veter şep­tal ne ubayukivayuşçe, a zovu­şçim golosom.

On şyol vdol’ Nevı i smotrel, kak mostı podnimayutsya nad vodoy. Na çasah bylo tri utra, no na nebe — goluboy otenok. V etom stran­nom vremeni mejdu dnyami teryalis’ mısli, rastvoryalis’ trevogi.

Na Dvortsovoy ploşçadi kto-to igral na skripke. Zvuk pıl v vozduhe, kak svet — legko i bez tseli. İ vsyo vokrug bylo ne prosto krasivım — ono bylo pravil’nım. Kak budto gorod znal, çto imenno seyças on samıy jivoy.

Furkan sel na skameyku i prosto smotrel. Peterburg ne treboval slov, on prosto byl. İ v etih belyh noçah on poçuvstvoval redkoye — polnoye — prisutstviye.

Petersburg’da Beyaz Geceler

Furkan, Haziran başında Petersburg’a vardığında gecenin artık gece sayılmadığı günlerdi. İlk dikkatini çeken şey ne ihtişamlı binalar, ne kanallar, ne müzelerdi. Onu büyüleyen şey sadece ışıktı. Yumuşak, gümüş renkli ve bitmeyen bir ışık.

Şehir kendi ritminde yaşıyordu. Gece saat iki olmuştu ama insanlar hâlâ sahilde yürüyordu. Tramvaylar çalışıyor, kafeler kapanmıyordu. Kimse uyumak istemiyor gibiydi. Rüzgâr bile ninni fısıldar gibi değil, çağırır gibiydi.

Furkan Neva boyunca yürüdü, köprülerin ağır ağır suyun üzerinden yükselişini izledi. Saat sabah üçtü ama gökyüzü hâlâ maviydi. Günlerin birbirine karıştığı bu tuhaf zaman diliminde, düşünceler de kayboluyor, kaygılar eriyordu.

Saray Meydanı’nda biri keman çalıyordu. Ses gökyüzündeki ışık gibi akıyordu; hafif, amaçsız, özgür. Etraf sadece güzel değildi, aynı zamanda doğru hissediliyordu. Sanki şehir o anda hayattaki en gerçek haline bürünmüştü.

Furkan bir banka oturdu ve sadece baktı. Petersburg’un söze ihtiyacı yoktu. O sadece vardı. Ve o beyaz gecelerde Furkan, nadir bulunan bir şeyi hissetti: Gerçek ve tam bir varoluş.

Şimdi Öğrenme Zamanı!

Русский	Okunuşu	Türkçesi
белые ночи	belye noçi	beyaz geceler
набережная	naberejnaya	sahil yolu
скрипка	skripka	keman
мост	most	köprü
свет	svet	ışık
присутствие	prisutstviye	varlık, mevcudiyet
тревога	trevoga	kaygı
шёпот	şepot	fısıltı
живой	jivoy	canlı, yaşayan
правильный	pravil’nıy	doğru, yerinde