Okulda Dostoyevski Hakkında - Rusça Hikaye

В Школе О Достоевском

Когда учитель сказал, что сегодня мы будем говорить о Достоевском, я не знал, чего ожидать. Это имя звучало знакомо, но далеко. Как памятник или название улицы. Я слышал о “Преступлении и наказании”, но не читал. Я думал, что это будет сложно, скучно и непонятно.

Он начал не с анализа и не с биографии. Он просто открыл книгу и прочитал отрывок. Там не было действия. Только мысли. Внутренний монолог, который звучал как голос в голове.

Я сначала не понял — кто говорит, зачем, о чём. Но в какой-то момент что-то щёлкнуло. Эти слова — они были про страх, про вину, про одиночество. Не про героя, а как будто про меня.

Учитель не задавал вопросов. Он молчал, а мы — тоже. Но это молчание было наполнено. Как будто каждый внутри себя что-то переживал.

После урока я пошёл в библиотеку. Нашёл “Идиота”. Начал читать прямо стоя у полки. Не всё было ясно, но я чувствовал: в этих страницах есть что-то живое. Не о прошлом, а о настоящем. О том, что иногда не можешь сказать вслух.

Я не стал фанатом литературы. Но с того дня я по-другому слушал книги. Я понял, что писатель — это не тот, кто рассказывает истории. Это тот, кто говорит за тебя, когда ты сам молчишь.

V Şkole o Dostoyevskom

Kogda uçitel’ skazal, çto segodnya mı budem govorit’ o Dostoyevskom, ya ne znal, çego ojidat’. Eto imya zvuçalo znakomo, no dalyoko. Kak pamyatnik ili nazvaniye ulitsy. Ya slyşal o “Prestuplenii i nakazanii”, no ne çital. Ya dumal, çto eto budet slojno, skuçno i neponyatno.

On naçal ne s analiza i ne s biografii. On prosto otkryl knigu i proçital otryvok. Tam ne bylo deystviya. Tol’ko mısli. Vnutrenniy monolog, kotoryy zvuçal kak golos v golove.

Ya snaçala ne ponyal — kto govorit, zachem, o çom. No v kakoý-to moment çto-to şçyolk­nulo. Eti slova — oni byli pro strah, pro vinu, pro odinoçestvo. Ne pro geroya, a kak budto pro menya.

Uçitel’ ne zadaval voprosov. On molçal, a mı — toje. No eto molçaniye bylo napolnenno. Kak budto kajdıy vnutri sebya çto-to perejival.

Posle uroka ya poşyol v biblioteku. Naşyol “İdiota”. Naçal çitat’ pryamo stoya u polki. Ne vsyo bylo yasno, no ya çuvstvoval: v etih stranitsah est’ çto-to jivoe. Ne o prošlom, a o nastoyaşçem. O tom, çto inogda ne mojesh’ skazat’ vsluh.

Ya ne stal fanatom literaturı. No s togo dnya ya po-drugomu sluşal knigi. Ya ponyal, çto pisatel’ — eto ne tot, kto rasskazyvayet istorii. Eto tot, kto govorit za tebya, kogda ty sam molçish’.

Okulda Dostoyevski Hakkında

Öğretmen, “Bugün Dostoyevski’yi konuşacağız,” dediğinde ne beklemem gerektiğini bilmiyordum. Bu isim tanıdıktı ama uzaktı. Bir anıt gibi ya da bir sokak ismi gibi. “Suç ve Ceza”yı duymuştum ama okumamıştım. Bunun zor, sıkıcı ve anlaşılmaz olacağını düşündüm.

Öğretmen analizle ya da biyografiyle başlamadı. Sadece kitabı açtı ve bir pasaj okudu. Aksiyon yoktu. Sadece düşünceler. Kafanın içinden gelen bir ses gibiydi bu iç monolog.

Başta anlamadım — kim konuşuyordu, neden, ne hakkında? Ama bir anda bir şey oturdu içime. Bu sözler korkudan, suçluluktan, yalnızlıktan bahsediyordu. Karakterden değil, sanki benden bahsediyordu.

Öğretmen hiçbir soru sormadı. O sustu, biz de. Ama bu sessizlik doluydu. Herkes kendi içinde bir şey yaşıyor gibiydi.

Ders bitince kütüphaneye gittim. “Budala”yı buldum. Rafın önünde ayakta okumaya başladım. Her şeyi anlamıyordum ama o sayfalarda canlı bir şey vardı. Geçmişten değil, bugünden söz ediyordu. Sesli söyleyemediğin şeyleri anlatıyordu.

Ben edebiyat tutkunu olmadım. Ama o günden sonra kitaplara farklı kulak verdim. Anladım ki yazar, sadece hikâye anlatan biri değildir. Bazen o, sen sustuğunda senin yerine konuşandır.

Şimdi Öğrenme Zamanı!

Русский	Okunuşu	Türkçesi
школьный	şkol’nıy	okula dair
Достоевский	Dostoyevskiy	Dostoyevski
мысль	mysl’	düşünce
молчание	molçaniye	sessizlik
внутренняя речь	vnutrennyaya reç	iç ses
преступление	prestupleniye	suç
наказание	nakazaniye	ceza
одиночество	odinoçestvo	yalnızlık
библиотека	bibliotekа	kütüphane
понять	ponyat’	anlamak