Maçtan Sonra Boş Kalan Tribün - Rusça Hikaye

Пустые Трибуны После Матча

Стадион опустел быстро. Толпа кричала, махала флагами, спорила — и исчезла. Остался только ветер, пробегающий по сиденьям, и обёртки от бутербродов на полу.

Мяч уже лежал в сетке, никто его не трогал. Он был частью матча, но теперь — просто вещь.

Один человек задержался. Не игрок. Не тренер. Просто работник стадиона. Он шёл медленно по рядам, собирая мусор. Иногда смотрел на поле. Как будто там всё ещё кто-то бежал.

Ему не важен был счёт. Он знал, что победы — временные. А вот тишина после — настоящая.

Трибуны хранили голоса. Радость. Разочарование. Смех. Плач. И теперь они молчали.

Он прошёл мимо места, где сидел мальчик с отцом. Они радовались голу, обнимались. Сейчас там была только скомканная бумага.

Работник остановился. Поднял её. Развернул — там был нарисован мяч и подпись: «Мой первый матч».

Он улыбнулся. Положил записку в карман. И пошёл дальше.

На стадионе снова стало тихо. Очень тихо. Но это не была пустота. Это была память.

Pustıye Tribunı Posle Maçça

Stadion opustel bıstro. Tolpa kriçala, mahalа flagami, sporila — i isçezla. Ostalsya tol’ko veter, probegayuşçiy po siden’yam, i obyorıtki ot buterbrodov na polu.

Maç uje lejal v setke, nikto yego ne trogal. On byl çastyu matça, no teper’ — prosto veşç.

Odin çelovek zaderjalsya. Ne igrok. Ne trener. Prosto rabotnik stadiona. On şol medlenno po ryadam, sobirayа musor. Inogda smotrel na pole. Kak budto tam vsyo eşçyo kto-to bejal.

Yemu ne vajen byl şyot. On znal, çto pobedy — vremennyye. A vot tişina posle — naçtoyaşçaya.

Tribunı hranili golosa. Radoşt’. Razoçarovaniye. Smeh. Plaç. İ teper’ oni molçali.

On prošyol mimo mesta, gde sidel mal’çik s otsom. Oni radovalis’ golu, obnimalis’. Seyças tam byla tol’ko skomkannaya bumaga.

Rabotnik ostanovilsya. Podnyal yeyo. Razvernul — tam byl narisovan maç i podpıs’: “Moy pervıy maçç.”

On ulibnulsya. Polojil zapisku v karman. İ poşyol dalje.

Na stadione snova stalo tiho. Oçen’ tiho. No eto ne byla pustoţa. Eto byla pamyat’.

Maçtan Sonra Boş Kalan Tribün

Stadyum birden boşaldı. Kalabalık bağırmış, bayrak sallamış, tartışmıştı — sonra dağılmıştı.Geride sadece oturaklar arasında gezinen rüzgar ve yere düşmüş sandviç ambalajları kalmıştı.

Top hâlâ kale ağlarındaydı. Kimse dokunmuyordu. Az önce oyunun parçasıydı; şimdi sadece bir nesneydi.

Bir kişi kalmıştı. Ne oyuncuydu, ne antrenör. Sadece stadyumda çalışan bir görevliydi. Sıralar arasında yavaşça yürüyordu, çöpleri topluyordu. Arada bir sahaya bakıyordu. Sanki hâlâ biri koşuyormuş gibi.

Skor umurunda değildi. Çünkü galibiyet geçiciydi. Ama maçtan sonra gelen sessizlik… işte o gerçekti.

Tribünler sesleri tutuyordu içinde. Sevinç. Hayal kırıklığı. Kahkaha. Gözyaşı. Şimdi susuyorlardı.

Babasıyla oturan küçük çocuğun oturduğu sıranın yanından geçti. Gol olduğunda sarılmışlardı. Şimdi orada sadece buruşturulmuş bir kağıt vardı.

Durdu. Eğildi. Kağıdı aldı, açtı. Üzerine bir top çizilmişti ve altında şöyle yazıyordu:“İlk maçım.”

Gülümsedi. Kağıdı cebine koydu. Ve yürümeye devam etti.

Stadyum tekrar sessizleşti. Derin bir sessizlikti. Ama bu boşluk değil... hatıraydı.

Şimdi Öğrenme Zamanı!

Русский	Okunuşu	Türkçesi
трибуны	tribunı	tribünler
матч	maçç	maç
мяч	maç	top
стадион	stadion	stadyum
тишина	tişina	sessizlik
победа	pobeda	zafer, galibiyet
память	pamyat’	hafıza, anı
работник	rabotnik	görevli, çalışan
бумага	bumaga	kağıt
голос	golos	ses