Kazan’daki Beş Yılım - Rusça Hikaye

Мои Пять Лет В Казани

Когда я приехал в Казань, я не знал, как долго останусь. Я думал — на год, может два. Но получилось — пять. Пять лет в городе, который сначала казался чужим, потом — сложным, потом — своим.

Первый год — это снег, который не тает, язык, который путается, метро, где не понимаешь, где выход. Я часто молчал. Смотрел. Записывал в тетрадь русские слова и рядом — перевод.

Второй год — новые друзья. Первое “привет” без страха. Первое приглашение на чай. Я начал понимать не только слова, но и шутки.

Третий год — учёба стала интереснее. Я начал задавать вопросы, спорить на семинарах. Казань уже не пугала. Она удивляла. Смешение культур, мечети рядом с церквями, надписи на двух языках.

Четвёртый год — я понял, что скучаю, когда уезжаю. Что есть любимое кафе, своя остановка, улица, где всегда спокойно.

Пятый — прощание. Фото на фоне университета. Последняя прогулка вдоль Казанки. И мысль: “Я стал другим.”

Теперь, когда кто-то говорит “Казань”, я не думаю о карте. Я думаю о времени. Потому что эти пять лет были не просто учебой. Это была жизнь.

Moi Pyat’ Let v Kazani

Kogda ya priyekhal v Kazan’, ya ne znal, kak dolgo ostanus’. Ya dumal — na god, mojno dva. No poluçilos’ — pyat’. Pyat’ let v gorode, kotoryy snaçala kazalsya çujim, potom — slojnım, potom — svoim.

Pervıy god — eto sneg, kotoryy ne tayet, yazık, kotoryy putayetsya, metro, gde ne ponimayesh’, gde vyhod. Ya çaşço molçal. Smotrel. Zapisyval v tetrad’ russkiye slova i ryadom — perevod.

Vtoroy god — novıye druz’ya. Pervoye “privet” bez straha. Pervoye priglaşeniye na çay. Ya naçal ponimat’ ne tol’ko slova, no i şutki.

Tretıy god — uçyoba stala interesneye. Ya naçal zadavat’ voprosı, sporit’ na seminarah. Kazan’ uje ne pugala. Ona udivlyala. Smeşeniye kul’tur, meçeti ryadom s tserkvami, nadpisi na dvuh yazıkah.

Çetvyortıy god — ya ponyal, çto skuçayu, kogda ujejayu. Çto est’ lyubimoe kafe, svoya ostanovka, ulitsa, gde vsegda spokoyno.

Pyatıy — proşçaniye. Foto na fone universiteta. Poslednyaya progulka vdol’ Kazanki. İ mıs’l’: “Ya stal drugim.”

Teper’, kogda kto-to govorit “Kazan’”, ya ne dumayu o karte. Ya dumayu o vremeni. Potomu çto eti pyat’ let byli ne prosto uçyoboy. Eto byla jizn’.

Kazan’daki Beş Yılım

Kazan’a ilk geldiğimde ne kadar kalacağımı bilmiyordum. Belki bir yıl, belki iki. Ama beş yıl oldu. Başta yabancı gelen, sonra karmaşık hissettiren bu şehir zamanla bana ait oldu.

İlk yıl: Erimeyen kar, karışan cümleler, çıkışı bulamadığım metro istasyonları... Genelde susardım. Etrafı izlerdim. Defterime Rusça kelimeleri ve yanına Türkçesini yazardım.

İkinci yıl: Yeni arkadaşlar. Korkmadan söylenen ilk “privet”. İlk çay daveti. Artık sadece kelimeleri değil, esprileri de anlamaya başlıyordum.

Üçüncü yıl: Dersler ilginç hale geldi. Sorular soruyor, seminerlerde tartışmalara katılıyordum. Kazan beni artık korkutmuyordu. Şaşırtıyordu. Kültürlerin iç içe geçtiği, cami ile kilisenin yan yana olduğu, tabelaların iki dilde yazıldığı bir şehirdi burası.

Dördüncü yıl: Ayrıldığımda özlemeye başladığımı fark ettim. Sevdiğim bir kafe, beklediğim bir durak, huzur bulduğum bir sokak vardı artık.

Beşinci yıl: Vedayla geçti. Üniversite önünde çekilen bir fotoğraf. Kazanka boyunca yapılan son yürüyüş. Ve içimdeki ses: “Ben artık başka biriyim.”

Şimdi biri “Kazan” dediğinde aklıma harita değil, zaman geliyor. Çünkü o beş yıl yalnızca bir öğrenim süreci değil… bir yaşamdı.

Şimdi Öğrenme Zamanı!

Русский	Okunuşu	Türkçesi
пять	pyat’	beş
год	god	yıl
прощание	proşçaniye	veda
студент	student	öğrenci
учёба	uçyoba	eğitim
метро	metro	metro
язык	yazık	dil
остановка	ostanovka	durak
прогулка	progulka	yürüyüş
жизнь	jizn’	hayat