İrkutsk’ta Baykal Efsanesi - Rusça Hikaye

Легенда Байкала В Иркутске

На востоке Сибири, там, где лёд скрипит даже весной, а ветер приносит запах сосны и соли, лежит озеро, которое местные называют морем. Байкал.

Уже много веков он живёт между скалами, глядя в небо и молча слушая, как меняются времена. Люди в Иркутске говорят: у Байкала нет дна. Но это не география. Это ощущение.

Старики в деревнях до сих пор рассказывают: однажды дух воды влюбился в девушку, которая жила на берегу. Она каждый день приходила к озеру, пела, касалась волны. Но когда она ушла с чужестранцем, Байкал стал тише. Лёд замерз раньше обычного.

С тех пор, говорят, каждый, кто стоит на берегу и долго смотрит вдаль, может услышать не просто шум воды, а чей-то голос. Не громкий. Не зовущий. Просто — присутствующий.

В Иркутске эту легенду не рисуют на открытках. Она не для туристов. Она для тех, кто умеет слушать, даже когда всё молчит.

Legenda Baykala v Irkutske

Na vostoke Sibiri, tam, gde lyod skripit daje vesnoy, a veter prinosit zapah sosnı i soli, lejit ozero, kotoroye mestnıye nazivayut morem. Baykal.

Uje mnogo vekov on jivyot mejdu skalami, glyadya v nebo i molça sluşaya, kak menyayutsya vremena. Lyudi v Irkutske govoryat: u Baykala net dna. No eto ne geografiya. Eto oşçu­şçeniye.

Stariki v derevnyah do six por rasskazyvayut: odnajdı duh vodı vlyubilsya v devoçku, kotoraya jila na beregu. Ona kajdyy den’ prihodila k ozeru, pela, kasalas’ volnı. No kogda ona uşla s çujestrantsem, Baykal stal tişye. Lyod zamerz ran’şe običnogo.

S teh por, govoryat, kajdyy, kto stoit na beregu i dolgo smotrit vdal’, može uslışat’ ne prosto şum vodı, a çey-to golos. Ne gromkiy. Ne zovu­şçiy. Prosto — prisutstvuyuşçiy.

V Irkutske etu legendu ne risuyut na otkıtkah. Ona ne dlya turistov. Ona dlya teh, kto umeyet sluşat’, daje kogda vsyo molçit.

İrkutsk’ta Baykal Efsanesi

Sibirya’nın doğusunda, buzun baharda bile inatla gıcırdadığı, çam ve tuz kokularının rüzgarla taşındığı bir yerde bir göl uzanır: Baykal.Yerel halk ona göl değil, deniz der.

Yüzyıllardır kayalıkların arasında yaşar. Gökyüzüne bakar, mevsimlerin geçişini sessizce dinler. İrkutsklular şöyle der: Baykal’ın dibi yoktur. Ama bu coğrafi bir bilgi değildir. Bir duygudur.

Köylerde yaşlılar hâlâ anlatır: Bir zamanlar su ruhu, kıyıda yaşayan bir kıza âşık olmuş. Kız her gün göle gelirmiş, şarkılar söyleyip dalgaya dokunurmuş. Ama bir gün, uzaklardan gelen biriyle gitmiş. Baykal o günden sonra sessizleşmiş. O yıl buz, her zamankinden erken donmuş.

O zamandan beri, kıyıda uzun uzun suya bakan herkes, sadece dalga sesini değil, bir sesi daha duyarmış. Yüksek değil. Davetkâr değil. Ama varlığını hissettiren bir ses.

İrkutsk’ta bu efsaneyi kartpostallara çizmezler. Bu, turistlere anlatılmaz. Bu, yalnızca sessizliği dinlemeyi bilenler içindir.

Şimdi Öğrenme Zamanı!

Русский	Okunuşu	Türkçesi
легенда	legenda	efsane
озеро	ozero	göl
берег	bereg	kıyı
лёд	lyod	buz
волна	volna	dalga
присутствие	prisutstviye	varlık
дух	duh	ruh
скала	skala	kaya, kayalık
голос	golos	ses, sesleniş
молчание	molçaniye	sessizlik