İnternetsiz Bir Gün

Один День Без Интернета

Утром всё было как обычно. Кофе, экран, уведомления. Но иконка Wi-Fi осталась серой. Не обновляется. Не подключается.

Он перезагрузил роутер. Ничего. Проверил кабель. Тишина. Телефон — без сигнала.

Сначала была тревога. Без новостей. Без писем. Без чатов. Всё зависло.

Он смотрел в монитор, как в окно, которое не открывается. Время шло, а он впервые заметил, как свет меняется в комнате.

Он достал старую бумажную книгу. Давно купленную, но не прочитанную. Открыл. Начал читать. Страницы шуршали. Рука запоминала вес.

В обед он пошёл гулять. Без карты. Просто шёл. Замечал лица, слышал звуки, вдыхал воздух.

Когда вернулся, интернет всё ещё молчал. Но тишина больше не пугала.

Он лёг спать, не проверив почту. Не обновив ленту. Просто выключил свет.

Иногда, чтобы подключиться к себе, нужно отключиться от всего остального.

Utro vsyo bylo kak obyçno. Kofe, ekran, uvedomleniya. No ikonka Wi-Fi ostalas’ seroy. Ne obnovlyayetsya. Ne podklyuçayetsya.

On perezagruzil router. Niçego. Proveril kabel’. Tişina. Telefon — bez signala.

Snaçala byla trevoga. Bez novostey. Bez pisem. Bez çatov. Vsyo zavislo.

On smotrel v monitor, kak v okno, kotoroye ne otkrıvayetsya. Vremya şlo, a on vpervıye zameçal, kak svet menyaetsya v komnate.

On dostal staruyu bumajnuyu knigu. Davno kuplennuyu, no ne proçitannuyu. Otkrıl. Naçal çitat’. Stranitsı şurşali. Ruka zapominala ves.

V obed on poşyol gulyat’. Bez karty. Prosto şol. Zameçal litsa, slyşal zvuki, vdıhal vozduh.

Kogda vernulsya, internet vsyo eşçyo molçal. No tişina bol’şe ne pugala.

On lyog spat’, ne proveriv poçtu. Ne obnoviv lentu. Prosto vyklyuçil svet.

Inogda, çtoby podklyuçit’sya k sebe, nujno otklyuçit’sya ot vsego ostal’nogo.

Sabah her şey her zamanki gibiydi. Kahve, ekran, bildirimler… ama Wi-Fi simgesi gri kaldı. Sayfalar yenilenmiyor. Bağlantı yoktu.

Modemi yeniden başlattı. Sonuç yok. Kabloyu kontrol etti. Sessizlik. Telefon da çekmiyordu.

Önce bir huzursuzluk oldu. Haber yok, e-posta yok, mesaj yok. Her şey askıya alınmış gibiydi.

Ekrana baktı, açılmayan bir pencere gibi. Zaman geçtikçe, odadaki ışığın nasıl değiştiğini ilk kez fark etti.

Eski bir kâğıt kitap çıkardı. Yıllar önce alınmış ama hiç okunmamış. Açtı. Okumaya başladı. Sayfalar hışırdıyordu. Elleri ağırlığını hatırladı.

Öğle vakti yürüyüşe çıktı. Harita olmadan. Sadece yürüdü. Yüzlere baktı, sesleri duydu, havayı içine çekti.

Eve döndüğünde internet hâlâ yoktu. Ama bu sessizlik artık korkutucu değildi.

E-postaları kontrol etmeden, sosyal medyayı yenilemeden yattı. Sadece ışığı kapattı.

Bazen… kendine bağlanmak için her şeyden kopmak gerekir.