İlk Kar Tanelerini Gören Endonezyalı Öğrenci - Rusça Hikaye

Первые Снежинки Для Индонезийского Студента

Он приехал в Россию осенью. Впервые. Всё было новым — язык, еда, улицы, воздух. Но самое странное — это была погода. Он родился в Джакарте, где тепло круглый год. Там не бывает зимы.

В университете он молчал больше, чем говорил. Он слушал, смотрел, записывал. Иногда улыбался, когда слышал знакомое слово. Говорил мало, но его глаза говорили больше.

Когда пришёл ноябрь, он начал носить шапку, перчатки, длинное пальто. Сначала всё казалось неудобным. Но он старался быть как все.

И вот однажды утром, выходя из общежития, он остановился. В воздухе что-то кружилось. Белое. Лёгкое. Медленное. Он протянул руку и поймал снежинку. Она растаяла на коже.

Он стоял и смотрел, как падает снег. Он не двигался. Люди проходили мимо, торопились. А он — стоял. Словно время остановилось. Это было как чудо. Простое, тихое, но настоящее.

Позже он написал домой: “Сегодня я увидел снег. Он не такой, как на фото. Он живой.”

С тех пор он ждал каждое утро. Он уже не просто учился. Он жил. Смотрел на мир не как на холодную страну, а как на место, где даже снег может стать первым другом.

Pervıye Snejinki Dlya İndoneziyskogo Studenta

On priyekhal v Rossiyu osenyu. Vpervıye. Vsyo bylo novım — yazık, yeda, ulitsı, vozduh. No samoye stran­noye — eto byla pogoda. On rodilsya v Djakarte, gde teplo kruglıy god. Tam ne byvayet zimı.

V universitete on molçal bol’şe, çem govoril. On sluşal, smotrel, zapisyval. İnogda ulybalsya, kogda slyshal znakomo­ye slovo. Govoril malo, no yego glaza govorili bol’şe.

Kogda prişyol noyabr’, on naçal nosit’ şapku, perçatki, dlinnoe pal’to. Snaçala vsyo kazalos’ neudobnım. No on staralsya byt’ kak vse.

İ vot odnajdı utrom, vıhodya iz obşejitiya, on ostanovilsya. V vozduhe çto-to krujilos’. Beloye. Lyoh­koye. Medlennoe. On protyanul ruku i poymal snejinku. Ona rastayala na koje.

On stoyal i smotrel, kak padayet sneg. On ne dvijelsya. Lyudi prohodili mimo, toropilis’. A on — stoyal. Slovno vremya ostanovilos’. Eto bylo kak çudo. Prosto­ye, tiho­ye, no nastoyaşçee.

Pozje on napisal domoy: “Segodnya ya uvidel sneg. On ne takoy, kak na foto. On jivoy.”

S teh por on jdal kajdoye utro. On uje ne prosto uçilsya. On jıl. Smotrel na mir ne kak na holodnuyu stranu, a kak na mesto, gde daje sneg mojet stat’ pervım drugom.

İlk Kar Tanelerini Gören Endonezyalı Öğrenci

O Rusya’ya sonbaharda gelmişti. İlk kez. Her şey yeniydi — dil, yemekler, sokaklar, hatta hava. Ama en garip olan şey havaydı. O, yıl boyunca sıcak kalan Cakarta’da doğmuştu. Orada hiç kış olmuyordu.

Üniversitede daha çok susuyordu. Dinliyordu, izliyordu, notlar alıyordu. Bazen tanıdığı bir kelime duyunca gülümsüyordu. Az konuşuyordu ama gözleri çok şey anlatıyordu.

Kasım geldiğinde bere, eldiven, uzun palto giymeye başladı. Başta her şey rahatsız edici geliyordu. Ama herkes gibi olmaya çalışıyordu.

Ve bir sabah, yurttan çıkarken durdu. Havada bir şey dönüyordu. Beyaz. Hafif. Yavaşça. Elini uzattı ve bir kar tanesini yakaladı. Kar tanesi elinde eridi.

Olduğu yerde durdu, sadece izledi. Karın yağışını izledi. Hareket etmiyordu. İnsanlar yanından geçip gidiyordu. Acele ediyorlardı. Ama o... duruyordu. Zaman durmuş gibiydi. Bu bir mucizeydi. Sade, sessiz ama gerçek bir mucize.

Sonra ailesine yazdı: “Bugün kar gördüm. Fotoğraflardaki gibi değil. Canlı.”

O günden sonra her sabahı bekledi. Artık sadece ders çalışmıyordu. Yaşıyordu. Dünyaya artık soğuk bir ülke gibi değil, hatta... karın bile dost olabildiği bir yer gibi bakıyordu.

Şimdi Öğrenme Zamanı!

Русский	Okunuşu	Türkçesi
снег	sneg	kar
снежинка	snejinka	kar tanesi
студент	student	öğrenci
общежитие	obşejitiye	yurt
Россия	Rossiya	Rusya
зима	zima	kış
удивление	udıvleniye	hayret, şaşkınlık
смотреть	smotret’	izlemek
улыбка	ulybka	gülümseme
чудо	çudo	mucize