Bir Rus’un Gözünden Ankara - Rusça Hikaye

Анкара Глазами Русской

Дарья прилетела в Анкару в конце октября — на месяц, по приглашению культурного фонда. Она ожидала скучный административный город, серые здания, сухой воздух и деловые костюмы. Но с первого утра её представление начало меняться.

Город просыпался не спеша. Она услышала звон ложек о стакан, аромат хлеба из пекарни и увидела, как кто-то на углу устанавливает передвижную чайную стойку. Это было не шоу для туристов — это была жизнь.

Уже на второй день Дарья перестала пользоваться картой. Она шла туда, куда вели улицы. Больше всего её удивляло, как здесь соседствуют история и повседневность. Мужчина, держащий газету рядом с портретом Ататюрка. Девочка в школьной форме, угощающая голубей на площади.

В музее войны за независимость она остановилась перед письмом, написанным солдатом столетие назад. Строки были простыми, почти без эмоций — но именно в этом и было всё.

Анкара не пыталась понравиться. Она не бросалась в глаза. Она просто была — со своей строгостью, сухим светом и честной тишиной. И, возможно, именно это делало её особенной.

Ankara Glazami Russkoy

Darya priletela v Ankaru v kontse oktyabrya — na mesyats, po priglaşeniyu kul’turnogo fonda. Ona ojdavala skuçnıy administrativnıy gorod, seryye zdaniya, suhoy vozduh i delovıye kostyumy. No s pervogo utra yeyo predstavleniye naçalo menyatsya.

Gorod prosıpalsya ne speşa. Ona uslışala zvon lojek o stakan, aromat hleba iz pekarni i uvidela, kak kto-to na uglu ustanavlivayet peredvijnuyu çaynuyu stoyku. Eto bylo ne şou dlya turistov — eto byla jizn’.

Uje na vtoroy den’ Darya perestala pol’zovatsya kartoy. Ona şla tuda, kuda veli ulitsy. Bol’şe vsego yeyo udivlyalo, kak zdes’ sosedstvuyut istoriya i povsednevnost’. Mujçina, derjasçiy gazetu ryadom s portretom Atatyurka. Devoçka v şkol’noy forme, ugoşçayuşçaya golubey na ploşçadi.

V muzeye voynı za nezavisimost’ ona ostanovilas’ pered pis’mom, napisannım soldatom sto let nazad. Stroki byli prostımı, poçti bez emotsiy — no imenno v etom i bylo vsyo.

Ankara ne pytalas’ ponravit’sya. Ona ne brosalas’ v glaza. Ona prosto byla — so svoey strogost’yu, suhim svetom i çestnoy tişinoy. İ, vozmojno, imenno eto delalo yeyo osobennoy.

Bir Rus’un Gözünden Ankara

Darya, Ekim sonu Ankara’ya geldiğinde bir ay boyunca kültürel bir proje için kalacaktı. Aklında gri binalar, resmi giysiler ve kuru, rüzgârlı caddeler vardı. Ancak ilk sabah uyandığında bu düşünceler yavaşça değişmeye başladı.

Şehir ağır ağır uyanıyordu. Cam bardaklara çarpan çay kaşıklarının sesi, fırından gelen ekmek kokusu ve köşe başında kurulan bir seyyar çay tezgâhı… Bunlar bir gösteri değil, gündelik hayatın kendisiydi.

İkinci gün haritayı bir kenara bıraktı. Ayakları nereye götürürse oraya yürüdü. Ankara’da onu en çok etkileyen şey, tarihle bugünün iç içe oluşuydu. Elinde gazete tutan bir adamın hemen arkasında bir Atatürk portresi vardı. Okul formasındaki küçük bir kız, meydanda güvercinleri besliyordu.

Kurtuluş Savaşı Müzesi’nde, bir askerin yüzyıl önce yazdığı mektubun önünde uzun süre durdu. Mektubun dili sadeydi, neredeyse duygusuz. Ama tam da bu sadelik, her şeyi taşıyordu.

Ankara dikkat çekmeye çalışmıyordu. Göze sokulmazdı. Kendi halinde, ciddi ama dürüst bir şehir gibiydi. Belki de onu özel kılan şey buydu.

Şimdi Öğrenme Zamanı!

Русский	Okunuşu	Türkçesi
взгляд	vzglyad	bakış
улица	ulitsa	sokak
чай	çay	çay
хлеб	hleb	ekmek
голубь	golub’	güvercin
музей	muzey	müze
письмо	pis’mo	mektup
независимость	nezavisimost’	bağımsızlık
тишина	tişina	sessizlik
строгость	strogost’	ciddiyet, resmiyet